... today.
Dad's veins are popping out: on his arms, his face, his forehead. And yes, I'm stuck again in a damn if you do and damn if you don't set up.
I should be asleep now. I should not have started suffering from a now (thankfully) mild case of restless legs syndrome. I shouldn't be experiencing acid reflux. I'm too young.
I'm too young to deal with extreme psychological warfares with a hypertensive-diabetic kidney patient for a father. To wit:
Me: Dad kailangan kong malaman if nakakalimutan ninyo nga talaga na kumain na kayo or kung talagang may problem sa body ninyo kaya lagi kayong nagugutom. Natatandaan ninyo po ang kinain ninyo kanina?
Dad: Oo na.
Me: Anong kinain ninyo po?
Dad: Asin. Asukal.
Me: Dad naman, ano ba namang klaseng sagot yan? Anong kinain ninyo for dinner?
Dad: Ginagamit ninyo ang sagot ko laban sa akin.
Me: Dad, hindi naman namin ginagamit laban sa inyo yun. Gusto ko lang malaman para makapag-report ako sa doctor ninyo dahil di ko kayo madala sa clinic. So anong kinain ninyo nga po?
Dad: Kanin, ulam...
Me: Anong inulam ninyo po?
Dad: Ano ba naman?! Ginagamit ninyo ang sagot ko laban sa akin.
Me: Dad gusto ko lang malaman para mapagaling kayo.... Anong ulam ninyo? Yung sinasabi ninyo sa aking masarap? Tell me the truth, natatandaan ninyo po ba?
Dad: Ipis.
Me: Dad naman, ano ba namang klaseng sagot yan? Dad, kayo ang magulang di ba? Kayo ang mas matanda? Sagutin ninyo naman po ako ng maayos para malaman natin kung bakit lagi kayong gutom or kung nag-improve na talaga kayo.
Dad: Ang mga tanong ninyo, incriminating. Ginagamit ninyong laban sa akin.
Me: ...........................
Arrrrrghhhhhhhhhhhhh.
No comments:
Post a Comment